Fic 全职高手 – spirit (หวงเส้าเทียน x เยี่ยซิว)#Auweekly ภูต ผี วิญญาณ #หวงเยี่ย
ขออภัยกับชื่อสิ้นคิดด้วย/เอาหัวมุดดิน แฮ่ม กลับมาแล้วค่ะ อย่าดราม่ากันเลย เรามาสายฮาดีกว่าเนอะ/เรอะ
น่าจะ OOC นะคะ //_\\
คุณเชื่อในโชคชะตาไหม
สำหรับหวงเส้าเทียน นี่ไม่ใช่โชคชะตาอะไรทั้งนั้น
เรียกว่าคราวเคราะห์ยังจะถูกกว่า
เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วๆ กำลังทำงานให้ความเย็นแก่เหล่านักศึกษาหลายสิบชีวิตที่กำลังตั้งใจจดสิ่งที่อาจารย์เลกเชอร์มือเป็นระวิง หากแต่มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพียงสบกับดวงตาเป็นประกายนั้น สมาธิที่ถูกรวบรวมมาอย่างยากเย็นก็พลันกระจัดกระจาย
หวงเส้าเทียนนั่งเกร็ง หลังตรงแน่ว ความรู้สึกเย็นๆ เหมือนมีลมพัดไล่มาจากปลายเท้า จ้องคนที่นั่งเท้าคางไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะเขม็ง รอยยิ้มยั่วเย้าถูกจุดขึ้นที่มุมปากของอีกฝ่าย เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางติดเพียงกระดุมสองเม็ดล่าง ดูหมิ่นเหม่เหมือนจะหลุดร่วงลงมาจากหัวไหล่ได้ทุกเมื่อ
ข้อเท้าเปล่าเปลือยเสียดสีเข้ากับปลายขากางเกง ก่อนค่อยๆ ไล้มายังต้นขา หวงเส้าเทียนรู้สึกถึงน้ำหนักบางเบาที่กดทับลงมา
เหมือนกับว่าไม่ได้สัมผัสถูกเนื้อหนังของอีกฝ่ายจริงๆ แต่เป็น ‘ความรู้สึก’ เสียมากกว่า
หวงเส้าเทียนรู้สึกอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
ทุกอย่างเริ่มมาจากเมื่ออาทิตย์ก่อน
หวงเส้าเทียนแค่เห็นคนที่ท่าแปลกๆ ยืนเท้าคางอยู่ตรงระเบียง เปลือกตาหลุบลงท่าทางเบื่อหน่าย ระหว่างนั้นมีผู้คนมากมาย แต่คนที่เดินผ่านไปมาเหมือนไม่สังเกตเห็นตัวตนของชายคนนี้สักนิด
หวงเส้าเทียนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังดึงดูดให้เขาเข้าไปหาชายคนนั้น เป็นความรู้สึกแปลกๆ ที่หาคำอธิบายไม่ได้
รู้ตัวอีกทีก็ทักออกไปแล้ว
ไม่มีปฏิกิริยา ชายคนนั้นไม่ตอบ เอาแต่เหม่อลอย หางตายังไม่เหลือบมองสักแวบ
กล้าเมินเรอะ! ไม่รู้ฤทธิ์หวงเส้าเทียนคนดังของคณะอักษรแล้ว!
หวงเส้าเทียนฮึดฮัด ปากพ่นถ้อยคำยืดยาวไร้แก่นสาร พูดน้ำไหลไฟดับนับสิบนาทีก็ไม่ยอมหยุด
“เฮ้ นายจะเมินฉันไปถึงไหนฟะ พูดไปเป็นร้อยประโยคแล้ว นายจะใจจืดใจดำไม่ยอมตอบกลับมาสักประโยคเลยหรือไง เชี่ย เจ้าคนใจดำ!” หวงเส้าเทียนทนไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้ามองเมินเขาขนาดนี้มาก่อน เขายกมือขึ้นแตะไหล่ชายหนุ่มตรงหน้า
ได้ผล คราวนี้ชายคนนั้นมองมาที่เขาเต็มตา ไม่รู้ทำไมหวงเส้าเทียนถึงรู้สึกภูมิใจแปลกๆ
ดวงตาดำขลับโตขึ้นเล็กน้อย ดูไปดูมาเหมือนกระต่ายขี้สงสัย “หืม? นายพูดกับเกอ?”
เชี่ย พูดประโยคเดียวจริงๆ! ความภาคภูมิใจของหวงเส้าเทียนเมื่อครู่หายวับไปกับตา
“พูดกับหมามั้ง! เห็นๆ กันอยู่ว่าตรงนี้มีแค่นายคนเดียว อ๊ะ หรือว่าการคุยกับฉันจะทำให้นายตื่นเต้นจนพูดไม่ออก ไม่เอาน่าสหาย ฉันเข้าใจว่านายคงไม่เคยเจอคนดังมาก่อนสินะ! ไม่เป็นไรๆ อยากได้ลายเซ็นไหมล่ะ…”
หวงเส้าเทียนหยุดพูดไปกลางครัน รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา เมื่อคนตรงหน้าไม่ตอบ แต่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
หากย้อนเวลากลับไปได้ หวงเส้าเทียนไม่มีวันเดินเข้าไปทักชายคนนั้นแน่นอน
ไม่นึกว่าการพูดออกไปอย่างมั่วซั่วคราวนั้นจะดึงเคราะห์ร้ายมาให้เขาเต็มๆ
เพราะมันทำให้หวงเส้าเทียนคนหล่อเลิศเลอเพอร์เฟ็คยากจะหาอะไรเปรียบแบบเขา ต้องพ่วงวิญญาณตามติดมาด้วยอีกหนึ่งตน!
หวงเส้าเทียนขบกรามแน่น ฝ่าเท้าของอีกฝ่ายหมุนวนอยู่บนต้นขา ลากเฉียดผ่านส่วนอ่อนไหวราวกับหยอกเย้า หวงเส้าเทียนข่มใจหนักมากที่จะไม่ให้เส้าเทียนน้อยตื่นขึ้นมาทักทายผู้คน
ดวงตาเรียวเป็นประกายเจือด้วยความขบขัน ร่างเพรียวบางขยับบดบังสายตาเขาจากสิ่งอื่นไปเสียสิ้น อันที่จริง ถึงไม่ทำอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจละสายตาจากอีกฝ่ายไปได้หรอก
“อา คนหนุ่มก็แบบนี้ล่ะน้า” อีกฝ่ายลากเสียงยาว ฟังดูยียวนเป็นอย่างมาก
เขาโดนปั่นหัวจนจะบ้าอยู่แล้ว!
หวงเส้าเทียนอยากตีอกชกหัวตนเอง ผีสางตนไหนดลใจให้เขาทักเจ้าวิญญาณร้ายนี่กันหา!
เขาถึงถูกเจ้าวิญญาณร้ายเกาะติดหนึบ คอยตามรังควานอยู่อย่างนี้
“หุบปากไปเลยเฟ้ย” หวงเส้าเทียนหน้าแดงตะโกนลั่น หวังจะไล่ผีร้ายนี่ออกไปซะ
…
ทั่วทั้งห้องมีแต่ความเงียบสงัด สายตาทุกคนพุ่งมาที่เขาเป็นจุดเดียว แม้แต่อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ก็หยุดพูด จ้องเขาเงียบๆ เช่นกัน
หวงเส้าเทียนน้ำตาตก นั่งลงเงียบๆ ตัวห่อลีบไปทั้งคาบเรียน
“โกรธเกอหรือไง”
หวงเส้าเทียนเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างกระฟัดกระเฟียด เจ้าวิญญาณนี่ยังมีหน้ามีลอยหน้าลอยตาถามเขาอีก
“นายยังจะมาพูดอีก ความผิดนายทั้งนั้นไม่ใช่เรอะ แล้วยังจะมา…”
“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าเกอขอโทษ เผลอหนักมือไปหน่อย”
พอหวงเส้าเทียนทำท่าจะร่ายยาว อีกฝ่ายก็ชิงกล่าวขึ้นมาก่อนยิ้มๆ สีหน้าท่าทางไม่มีแววสำนึกผิดสักนิด
“ฮึ่ม ฮึ่ม ฉันจะไม่สนใจนายแล้ว ลองรับรู้รสชาติของการถูกเมินซะบ้าง แล้วนายจะรู้ซึ้งว่าถ้าขาดหวงเส้าเทียนไปแล้วจะเป็นยังไง!”
“ถ้าขาดนายไปเกอคงเหงาแย่” ได้ยินน้ำเสียงมั่นหน้าเจือแววเศร้าศร้อย หวงเส้าเทียนที่ตั้งใจจะหันหน้าหนีก็จำต้องหันกลับมา “เพราะมีนายคนเดียวที่มองเห็นเกอ”
ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลง ดูโดดเดี่ยวอย่างประหลาด
หวงเส้าเทียนลนลาน ทำไมพอไอ้หมอนี่ทำหน้าหม่นหมองแล้วตนต้องทำอะไรไม่ถูกด้วย
“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” หวงเส้าเทียนฉายาจอมฝอยประจำมหาวิทยาลัยถึงกับหาคำพูดไม่ได้ เพียงพูดประโยคเดิมซ้ำๆ
“จะไล่เกอไปหรือ”
“เปล่าๆ ไม่ไล่ๆ ไม่ไล่ไปแน่นอน ไม่มีวันไล่ อยู่ด้วยกันไปตลอดเลยก็ยังได้”
เห็นไหล่บางสั่นเทาเบาๆ ก็ตกใจ หวงเส้าเทียนสูดหายใจเฮือกใหญ่ เอื้อมมือออกไปคว้าร่างอีกคนมากอดปลอบ
ก่อนจะได้ทำ อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาพราวระยับเป็นประกาย ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น สะกดกลั้นเสียงหัวเราะเต็มที่จนตัวสั่นไปหมด
“นี่ นี่ นี่” หวงเส้าเทียนได้ตะพูดตะกุกตะกักเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
“เป็นเด็กดีจังเลยนะ”
“เชี่ย”
นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าถูกผีหลอก!
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะ”
แม่นายสิร้อง!
หวงเส้าเทียนยกมือปิดหน้า รู้สึกอับอายอย่างมากที่โดนผีร้ายแกล้งหยอกจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
เอาไปบอกใครก็คงโดนหาว่าประสาทหลอนไปเอง
ท่อนแขนถูกสัมผัสเย็นลื่นลูบผ่านช้าๆ หวงเส้าเทียนรีบเงยหน้าขึ้นมามอง เห็นใบหน้าเอื่อยเฉื่อยเข้าเต็มสองตา
“ส่วนของวันนี้ล่ะ”
อย่าพูดถึงเรื่องแบบนั้นด้วยเสียงโมโนโทนได้ไหมฟะ
หวงเส้าเทียนโมโห กระชากอีกคนเข้าอย่างรุนแรง หากแต่ริมฝีปากกลับบดจูบลงไปบนกลีบปากของร่างโปร่งบางอย่างนุ่มนวล เรียวลิ้นไล้บนความชุ่มชื้นแผ่วเบา อ้าปากงับริมฝีปากล่างอีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต จากนั้นก็แทรกเข้าไปหาความหอมหวานจากร่างตรงหน้า ลิ้นอุ่นร้อนกวาดไล่ไปตามซอกฟัน ลัดเลาะเสาะหาน้ำผึ้งอันแสนหวานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“อึก ฮ้า”
เขาปล่อยริมฝีปากนั้นให้เป็นอิสระเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็ดึงกลับเข้าไปสำรวจมันอีกครั้งอย่างตั้งใจ เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นข้างหู ผ่านไปสักพักหวงเส้าเทียนจึงถูกอีกคนผลักออก เหลือเพียงเส้นด้ายสีใสที่เชื่อมระหว่างทั้งสองเอาไว้
“อือ พอแล้ว”
วงหน้าหมดจดขึ้นสีแดงเรื่อ ไม่รู้ทำไมหวงเส้าเทียนถึงคิดว่ามันน่ารักนักหนา
“หิวหรือ”
หวงเส้าเทียนหน้าแดงเมื่อถูกจับได้ว่าตนกลืนน้ำลายขณะมองสำรวจร่างกายผอมบางของอีกคน
“ป…เปล่า!” หวงเส้าเทียนปฏิเสธเสียงสั่น
“อยากให้เกอช่วยก็บอกนะ”
“ไม่เอาเฟ้ย!”
ร่างกายโปร่งแสงที่นั่งอยู่บนตักเขาค่อยๆ เข้มขึ้น ในที่สุดก็ดูเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาทั่วไปไม่ใช่วิญญาณเหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก
เหตุการณ์นี้เริ่มมาได้สองสามวันตั้งแต่ที่เขาได้พบอีกฝ่าย ในทุกๆ วันร่างวิญญาณของฝ่ายนั้นจะค่อยๆ จางลงเหมือนกำลังจะหายไป
ทั้งคู่ที่ไม่มีความรู้เรื่องศาสตร์ลี้ลับอะไรทั้งนั้นได้แต่สรุปออกมาอย่างกำปั้นทุบดินว่าคงเพราะธาตุในร่างกายแปรปรวน
สุดท้ายอีกฝ่ายก็เสนอว่า งั้นลองมาแลกเปลี่ยนหยินหยางกันดูไหม
ครั้งแรกที่ได้ยินหวงเส้าเทียนหน้าแดงไปถึงหู
ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจึงลองเริ่มจากจูบก่อน
เริ่มแรกหวงเส้าเทียนประหม่าเป็นอย่างมาก ท่าทางงกๆ เงิ่นๆ มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตนต้องมาทำอะไรแบบนี้เพื่อวิญญาณเร่ร่อนตนหนึ่ง
ผ่านไปสักพักเจ้าวิญญาณร้ายจึงหัวเราะ แล้วบอกกับเขาว่าเกอจัดการเอง
จูบของอีกฝ่ายรู้สึกดีมาก เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะจูบแรกหรือเปล่า แต่พอได้เริ่มแล้ว อะไรๆ ก็ง่ายขึ้น จูบที่สอง สาม สี่ก็ตามมา
พวกเขาผลัดกันจูบ ดูดกลืนริมฝีปากของฝ่ายตรงข้ามอยู่อย่างนั้น จากนั้นเมื่อจูบเสร็จ ร่างวิญญาณก็เริ่มกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิม
จากนั้นในทุกๆ วัน พวกเขาจึงต้องจูบกันหนึ่งครั้ง
หวงเส้าเทียนไปมหาวิทยาลัยด้วยอาการเหม่อลอย
วิญญาณร้ายไม่ได้เกาะติดตามเขามาดังเช่นเคย ด้วยเหตุผลสั้นๆ ง่ายๆ คือ ขี้เกียจ
เป็นวิญญาณแล้วยังจะอยากนอนทั้งวันอีก สมควรถูกไล่ออกจากการเป็นวิญญาณ!
ที่น่าหนักใจคือ หวงเส้าเทียนดันรู้สึกว่าวิญญาณขี้เกียจๆ ผิดมาตรฐานวิญญาณตนนั้นดันน่ารักขึ้นทุกวัน
อีกฝ่ายชอบลอยไปลอยมา ทำหน้าตาไม่แยแสสิ่งใด ผิดกับเขาที่ถูกปั่นหัวจนแทบคลั่ง
แต่มีอีกเรื่องที่น่ากลุ้มใจยิ่งกว่า
“ไง กลับมาแล้วหรือ”
ฝ่ามือเล็กเรียวถูกยกขึ้นมาทักทายอย่างเอื่อยๆ น้ำเสียงราบเรียบเจือความหยอกล้อ ผิดกับหวงเส้าเทียนที่หน้าเคร่งกว่าทุกที
หวงเส้าเทียนคว้ามือข้างนั้นเข้ามา แทบจะไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของอีกฝ่าย
จูบช่วยได้ชั่วคราวเท่านั้น ยิ่งเวลาผ่านไป เรือนร่างของอีกคนค่อยๆ จางลงทุกที
“สนใจมือเกอหรือ มือคนแก่ไม่มีอะไรน่าดูหรอกน่า”
เขาไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงชอบพูดเหมือนเป็นคนมีอายุนัก ทั้งที่รูปร่างหน้าตาก็ดูราวยี่สิบกว่าๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเร่ร่อนมานานก็เป็นได้
คราวนี้หวงเส้าเทียนไม่ไปสนใจถ้อยคำกวนโมโห ฟังผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา บอกด้วยท่าทางจริงจัง
“มาทำกันเถอะ”
.
.
.
“อ๊ะ อื้อ ต..ตรงนั้น”
เสียงครางกระเส่าปนเสียงหอบดังสะท้อนภายในห้อง หวงเส้าเทียนขยับตัวตนเข้าออก ความรัดแน่นทำเอาแทบจะถึงตั้งแต่การสอดใส่ในครั้งแรก มือประคองเอวผอมบาง กระแทกแก่นกายผ่านช่องทางคับแน่นเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อะ อะ อื้อ”
เรือนร่างเพรียวสั่นไหวไปตามจังหวะของคนด้านบน มือโอบบ่ากว้างแน่น หวงเส้าเทียนเฝ้ามอบจุมพิตแก่คนใต้ร่างอย่างปลอบประโลม
“อึก บอก บอกชื่อของนายที”
หวงเส้าเทียนเค้นเสียงออกมาในช่วงเวลาที่ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในห้วงของกามารมณ์ ส่วนล่างยังคงขยับไม่หยุด ดวงตาคู่สวยที่หยาดเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์ปรือมองเขา ริมฝีปากแดงฉ่ำเปล่งเสียงออกมาช้าๆ
“อ๊ะ อา เยี่ย…ซิว”
เยี่ยซิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ ลมหายใจของหวงเส้าเทียนถี่กระชั้น เร่งกระแทกตัวตนจนอีกฝ่ายหวีดร้อง ความอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมาแทบจะพร้อมกัน
ยามรุ่งอรุณมาเยือน เยี่ยซิวก็หายไป
หวงเส้าเทียนลูบผ้าปูที่นอนว่างเปล่า ไร้ร่องรอยของใครอีกคน ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่นที่บ่งบอกว่าเคยมีใครนอนอยู่ตรงนี้
เขาไปเรียนด้วยสภาพหมดอาลัยตายอยากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่ว่าจะเป็นคำทักทายจากเพื่อน สิ่งที่อาจารย์สอน เขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
กลับหอพักไป ก็เหม่อมองบนเตียงว่างเปล่า ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะในห้องพัก หรือที่มหาวิทยาลัย ก็ดูจะมีเงาของเยี่ยซิวอยู่เต็มไปหมด
การที่จอมฝอยอย่างหวงเส้าเทียนไม่พูดไม่จากับใครมาหลายวัน สร้างความตื่นตระหนกให้แก่คนในคณะเป็นอย่างมาก
“เส้าเทียน ช่วงนี้นายดูแปลกๆ นะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
อวี้เหวินโจวผู้เป็นประธานคณะถูกส่งมาเป็นหน่วยกล้าตายคนแรก อันที่จริงเขาก็นึกเป็นห่วงเพื่อนสนิทอยู่เหมือนกัน
“เหวินโจว” หวงเส้าเทียนทำหน้าจริงจัง “ถ้าเกิดว่าสมมติ สมมตินะ นายมองเห็นวิญญาณได้ คุยกับวิญญาณได้ อยู่กับเขาทุกวัน แล้ววันหนึ่งเขาหายไปจะหมายความว่ายังไง เขาไปเกิดแล้วหรือเปล่า”
เกิดความเงียบปกคลุมอยู่พักหนึ่ง อวี้เหวินโจวจึงบอกด้วยความเวทนา “หวงเส้า นายควรไปเช็คสมองบ้างนะ”
“…”
สุดท้ายหวงเส้าเทียนก็ไปโรงพยาบาลจริงๆ
เขาไม่ได้คิดว่าตนเองเป็นบ้า
แต่เขากลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงภาพที่สมองเขาสร้างขึ้นมา ทุกๆ อย่างไม่ได้เกิดขึ้นจริง
แม้ส่วนลึกในใจจะร่ำร้องว่าไม่ใช่อย่างนั้น เยี่ยซิวมีตัวตนอยู่จริง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความจริงก็ตาม
หวงเส้าเทียนเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย พลังงานความกระตือรือร้นในช่วงนี้ของเขาเป็นศูนย์ ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรทั้งนั้น
ตอนที่เดินผ่านสวนสาธานะใกล้โรงพยาบาล หวงเส้าเทียนก็รู้สึกสะดุดตากับคนคนหนึ่ง
ไม่ใช่เพราะหมอนี่หน้าตาหล่อขนาดไปเป็นดาราหรืออะไร แต่เพราะชุดที่ใส่ทำให้เขาเด่นมาก
ชายคนนั้นสวมชุดคนไข้สีฟ้าของโรงพยาบาลทั้งตัว ควันสีจางลอยเอื่อยมาจากบุหรี่ราคาแพงที่ถูกคาบไว้อย่างสบายอารมณ์
เชี่ย ตาคนนี้ ขนาดป่วยอยู่ยังไม่วายสูบบุหรี่อีก
แต่ยิ่งพินิจดู ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นๆ
หวงเส้าเทียนเข้าไปใกล้ชายคนนั้นมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาจับจ้องคนตรงหน้าอย่างลุ้นระทึก เหมือนคนคนนั้นจะรู้สึกตัวว่าถูกมองอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
“เยี่ยซิว!”
เยี่ยซิวเอียงคอ ทำหน้าเหลอหลา ดูน่ารักมาก จนหวงเส้าเทียนรู้สึกอยากเข้าไปฟัดแรงๆ แต่ก่อนอื่นต้องด่าให้สาแก่ใจก่อน โทษฐานที่ปล่อยให้เขาใจแป้วมาหลายวัน
“ทำไมนายไม่มา หา! แล้วนี่อะไร ปกติไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่! รู้ไหมฉันกลุ้มใจจะแย่แล้ว นึกว่านายไปเกิดใหม่แล้วซะอีก เชี่ย คราวหน้าถ้าแกล้งกันแบบนี้เกอจะไม่สนใจแล้วจริงๆ นะ”
หวงเส้าเทียนพ่นถ้อยคำยืดยาว แต่เยี่ยซิวยังคงไม่หือไม่อืออะไร
“เชี่ย อย่ามาเมินฉันนะ!”
หวงเส้าเทียนฮึดฮัด เยี่ยซิวยังทำหน้างงเหมือนตั้งตัวไม่ติด
“นายเป็นใคร? เรารู้จักกัน?” เยี่ยซิวเอียงคอถาม ไม่มีวี่แววของการเสแสร้งเลยสักนิด
หวงเส้าเทียนอ้าปากค้าง หรือนี่ไม่ใช่คนตนเคยรู้จัก? แต่ท่าทาง วิธีการพูด สีหน้า ทุกอย่าง ล้วนตรงกับคนในความทรงจำของเขาทั้งหมด
“แม่ดูสิคะ พี่ชายคนนั้นนิสัยไม่ดี หาเรื่องคนป่วยล่ะ” เสียงเล็กๆ ดังออกมาจากมุมหนึ่ง เมื่อมองไปรอบๆ ไม่เพียงแต่ยัยหนูคนนั้น แต่คนอื่นๆ ก็เริ่มซุบซิบกัน มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม
“เชี่ย”
หวงเส้าเทียนพึ่งตระหนักถึงบางสิ่ง
หรือว่านอกจากเขา คนอื่นก็เห็นหมอนี่ด้วย
สายตาจากรอบข้างเริ่มทิ่มแทงเข้ามา หวงเส้าเทียนลุกลี้ลุกลน จากนั้นก็ให้เหตุผลว่าจำคนผิด ผลุนผลันวิ่งออกจากสวนสาธารณะไป
คนเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรให้มุงดูก็พากันไปทำธุระของตน
อันที่จริงหวงเส้าเทียนยังไปได้ไม่ไกล หลบอยู่ข้างสวนสาธารณะนี่เอง!
เขาคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด ด้วยมันสมองระดับเทพของเขา ไม่นานก็เริ่มวิเคราะห์ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง
หรือว่าที่จริงเยี่ยซิวยังไม่ตาย? ไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อน?
ดูจากชุดคนไข้ของโรงพยาบาล และเฝือกที่ขา ก็เป็นไปได้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นเร็วๆ นี้ เป็นเหตุให้วิญญาณหลุดออกมาจากร่าง?
ยิ่งคิดยิ่งเข้าท่า หวงเส้าเทียนกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่ไม่นานก็กลับมากลัดกลุ้มอีกครั้ง
เพราะเยี่ยซิวดูเหมือนจะจำเขาไม่ได้
จะให้ต่างคนต่างอยู่เหมือนไม่เคยรู้จักกันหรือ อันนี้หวงเส้าเทียนก็ทำไม่ได้
แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ว่าหัวใจเขาถูกคนหน้าไม่อายขโมยไปทั้งดวงแล้ว!
เกิดเป็นลูกผู้ชายทั้งที จะปล่อยให้คนที่ชอบหลุดมือไปเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรหรือไง
หวงเส้าเทียนพยักหน้ากับตนเองแน่วแน่ ลุกพรวดขึ้นมา ท่าทางมุ่งมั่นสุดฤทธิ์
หญิงสาวที่บังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มจนจบส่ายหน้ากับตัวเอง ทำไมคนหน้าตาดีสมัยนี้มักจะสติไม่ดีกันนะ
.
.
.
ช่วงนี้เยี่ยซิวรู้สึกถูกจับจ้องแปลกๆ เวลามานั่งเล่นในสวนสาธารณะ
ทว่าไม่ได้รู้สึกว่าน่ารำคาญ กลับกันเขาดันรู้สึกสนุก
คอร์กี้สีน้ำตาลอ่อนกระดิกหางดิกๆ ตอนเขามองไป จากนั้นก็สะดุ้งเลิ่กลั่ก มองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าคนที่เยี่ยซิวยิ้มให้คือตนจริงๆ ก็หน้าแดง วิ่งหนีไป
เยี่ยซิวหัวเราะ
เพราะแบบนี้ไง ตนถึงรู้สึกว่าน่าสนุกมาก
เขาจะรอวันที่คอร์กี้ขี้ตื่นใจกล้าเดินมาทักเขาแล้วกัน
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนมุมปากเจือจาง
จะเฝ้ารออย่างตั้งใจเลยล่ะ
—END—
ไม่ได้อยากจะแกล้งคอร์กี้เลย จริงๆ นะ/ทำตาปริบๆ
Sloth's Hole 