Fic 全职高手 – Thorn (ซุนเสียง x เยี่ยซิว)
#ซุนเยี่ย
note : กาวล้วนๆ ฟืดดดด
จุดเริ่มต้นทั้งหมดมาจากค่ำคืนหนึ่ง
ความอัดอั้นตันใจจากการตนไม่เคยเอาชนะเยี่ยชิว ความคับแค้นแต่ไม่อาจทำสิ่งใด นำพาให้ซุนเสียงกระดกของเหลวในมือไปหลายแก้ว รู้ตัวอีกทีตรงหน้าก็มีขวดเปล่ากองรวมกันหลายขวด
มหาเทพที่แม้จากไปแล้วก็ยังทิ้งเงาสลักอย่างลึกล้ำไว้ให้ผู้ที่อยู่ข้างหลัง ความเชื่อมั่นในตนเองของซุนเสียงถูกทำลายลงครั้งแล้วครั้งเล่า ในอกถูกแผดเผาด้วยความร้อนที่ไม่รู้ว่ามาจากแอลกอฮอล์หรือสิ่งอื่นใด
อยากทำให้คนคนนั้นแค้นใจจนกระอักเสียบ้าง
ความคิดของซุนเสียงวนเวียนอยู่เท่านี้
เมื่อเหล้าเข้าปาก ก็ทำให้คนดีๆ ขาดสติได้เหมือนกัน นับประสาอะไรกับวัยรุ่นเลือดร้อนที่ยังไม่ทันโตเต็มวัยดี
ซุนเสียงผลุนผลันออกจากเจียซื่อโดยไม่ฟังเสียงร้องไถ่ถามของผู้คนระหว่างทาง ในสายตามีแต่ตราสัญลักษณ์ของร้านเน็ตฝั่งตรงข้ามที่ส่องสว่างจ้า
“ซุนเสียง?” ใครคนหนึ่งร้องออกมา เป็นน้ำเสียงที่เขาคุ้นเคยเหลือเกิน มือขาวนวลราวกับกำลังเปล่งแสงยกขึ้นจุดไฟแช็คให้แก่บุหรี่ที่ถูกคาบเอาไว้
เยี่ยชิว!
ซุนเสียงพรวดพราดเข้าไปอยู่เบื้องหน้าเยี่ยชิว อดีตเทพสงครามเผลอผงะออกเล็กน้อย
ทั้งที่ซุนเสียงคิดจะไปข่มขู่ สั่งสอนคนคนนั้นให้สาสมใจ
อีท่าไหนไม่รู้ กลับกลายเป็นว่าเขาตื่นขึ้นมาบนเตียงกับเยี่ยชิวในวันรุ่งขึ้นแทน
“กัปตันซุน! ออกไปข้างนอกหรือ โชคดีนะครับ”
ซุนเสียงพยักหน้าส่งๆ อย่างไม่ใส่ใจ ได้ยินเสียงแว่วตามหลังมา
“ช่วงนี้กัปตันซุนออกไปข้างนอกบ่อยจังเลยนะ!”
“นั่นสิ หรือว่ากัปตันมีคนรักแล้ว?”
ซุนเสียงเหยียดยิ้ม แค่นหัวเราะในลำคอ ไม่ไปสนใจเสียงนกเสียงกาอีก ใบหน้าและรูปร่างที่ตอนนี้โด่งดังไปทั่วกลอรี่ถูกอำพรางด้วยอุปกรณ์ปลอมตัว ซุนเสียงเดินทางไปยังสถานที่ที่เริ่มจะคุ้นชิน เขาหยิบกุญแจห้องจากเคาท์เตอร์ ขึ้นลิฟต์ไปรอในห้องก่อนเหมือนทุกครั้ง
ซุนเสียงเหลือมองนาฬิกาข้อมือ อีกสิบนาที ไม่เป็นไร ใครคนนั้นต้องมาแน่
เป็นไปตามคาด เมื่อเหลือเวลาอีกห้านาที ประตูห้องก็ถูกเปิดโดยคนที่เขารอคอย ผู้มาใหม่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเขายืนจังก้าอยู่ แต่ก็ปิดประตูและเดินเข้ามาหา
เยี่ยซิวมองดูซุนเสียงที่เริ่มถอดเสื้อผ้าออก ใบหน้าปรากฏความลำบากใจเลือนราง
“เสี่ยวซุน เกอว่า…เราหยุดเรื่องนี้จะดีกว่าไหม”
เขาส่งเสียงขึ้นจมูก หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมแกว่งไปมาเบื้องหน้าเยี่ยชิว อีกฝ่ายถอนหายใจ จากนั้นจึงปีนขึ้นเตียงตามมาอย่างเชื่องช้า
ซุนเสียงลูบไล้ไปตามส่วนโค้งของอีกฝ่าย ผิวกายเนียนลื่นทำให้เพลิดเพลินกับสัมผัสจนยากจะถอนตัว
คนรัก?
ความสัมพันธ์ของพวกเขา เรียกว่าคู่นอนคงจะเหมาะสมกว่า
หลังจากคืนนั้น เขาก็ใช้รูปถ่ายร่างเปลือยเปล่าของเยี่ยชิวเป็นเครื่องต่อรองกับอีกฝ่าย แน่นอนว่าเยี่ยชิวไม่มีทางเลือก
กับการเอาชนะอีกฝ่าย ซุนเสียงรู้แล้วว่าเขามีสิ่งอื่นที่อยากกระทำมากกว่า
เขาพบว่าตนชื่นชอบภาพที่เยี่ยชิวถูกบังคับให้ยอมศิโรราบอยู่ใต้ร่างของเขา ดวงตาที่ชี้ตกแต่ดื้อรั้น ริมฝีปากที่เม้มแน่นจนห้อเลือดนั่น
ซุนเสียงรวบข้อมือบางของเยี่ยชิวไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว นัยน์ตาบวมแดงรื้นไปด้วยหยาดน้ำ ใบหน้าที่มักเฉยชาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดระคนสุขสม เรือนกายงดงามบิดเร่าอยู่ในอ้อมแขนของเขา ในเวลาอย่างนี้ เยี่ยชิวมักไม่เอ่ยถ้อยคำขยะชวนโมโหออกมา
เพราะนี่ไม่ใช่สงครามในเกม แต่เป็นชีวิตจริง
เรื่องสงครามบนเตียงนี้ ซุนเสียงเชื่อว่าเขากินขาด
เยี่ยชิวจึงเรียนรู้ที่จะไม่พูด ครั้งแรกที่อีกฝ่ายเผลอทำเช่นนั้น ก็โดนซุนเสียงเคี่ยวกรำยาวนานตลอดทั้งคืน
แต่การที่เยี่ยชิวเป็นเช่นนี้ ซุนเสียงกลับชอบมากเป็นพิเศษ
ยามกระแทกความปราถนา เข้าไปยังส่วนที่ลึกที่สุดในตัวของเยี่ยชิว เติมเต็มอีกฝ่ายด้วยทั้งหมดของเขา ซุนเสียงจะได้ยินริมฝีปากอิ่มนั้นครวญครางชื่อเขาอย่างชัดเจน
ซุนเสียงอ้าปาก กัดลงไปที่ใบหูของร่างด้านใต้อย่างแรง เยี่ยชิวกระตุกเกร็ง สั่นสะท้านเมื่อบาดแผลถูกลิ้นอุ่นๆ โลมเลีย
“ตรงนี้เป็นของผม เข้าใจหรือเปล่า”
ความคับแน่นทำให้เยี่ยชิวหลุดเสียงสะอื้น แขนผอมบางถูกอีกฝ่ายกดแน่นจนจมลงไปในฟูก แรงสอดเสียดเบื้องล่างดำเนินต่อเนื่องอย่างรุนแรง
เถาวัลย์หนามที่มองไม่เห็นโอบรอบทั้งคู่เอาไว้ พันธนาการสองฝ่ายไว้ด้วยกัน
หยาดโลหิตหลั่งริน ซุนเสียงเลือกเมินเฉยต่อความเจ็บปวด ใช้มือคว้าจับมันเอาไว้ให้แน่นขึ้น หนามแหลมคมทิ่มแทงทะลุผิวเนื้อ
ตราบใดที่ปลายอีกด้านผูกมัดอีกคนเอาไว้ ต่อให้เจ็บมากกว่านี้เป็นพันเท่า หมื่นเท่า ต่อให้ทั้งร่างเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ
แต่หากมันสามารถกักขังเยี่ยชิวไว้ได้แล้วล่ะก็…
เขายินดี
END
กาวระหว่างอ่านเล่มแปด ฮือ เสี่ยวซุนของเจ้ กาวอีท่าไหนมาจบแบบนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน(…) เล่มนี้อยากกอดๆ โอ๋ๆ เสี่ยวซุนมากค่ะ
Sloth's Hole 